ერთხელ, დიდი ხნის წინათ, უზარმაზარ ფიჭვის ტყეში შინისაკენ გზას მიიკვლევდა ორი
ღარიბი შეშისმჭრელი. ზამთრის ცივი ღამე იყო, თოვლი სქლად იდო მიწაზე და ხეების
ტოტებზე: გზის ორივე მხარეს პატარა შტოებს ტკაცატკუცი გაჰქონდათ ყინვისაგან. და
როდესაც შეშისმჭრელები მთის მდინარესთან მივიდნენ, ნახეს, რომ მას საძრაობა
დაჰკარგოდა, რადგან მეფე-ყინულს ეკოცნა მისთვის.
ისე ციოდა, რომ ცხოველებმა და ფრინველებმაც კი აღარ იცოდნენ რა ექნათ...
- უუჰ! -ყმუოდა მგელი და კუდამოძუებული კოჭლობით მიძვრებოდა ჩირგვებში, - მართლაც
რომ ჯოჯოხეთური ამინდია. ნეტა მთავრობა რას უყურებს?
- უიით! უიით! უიით! - ჟღურტულებდნენ მწვანე ბზეწვიები, - ბებერი დედამიწა
მომკვდარა და მისთვის თეთრი სუდარა გადაუფარებიათ.
- დედამიწა ჯვარს იწერს და ეს მისი საპატარძლო ტანსაცმელია, - ერთმანეთს
გადაუჩურჩულეს გვრიტებმა. პატარა ვარდისფერი ფეხები სულ მთლად დასძროდათ
ყინვისაგან, მაგ
... კითხვის გაგრძელება »
ყოველ ნაშუადღევს სკოლიდან დაბრუნებული ბავშვები შედიოდნენ გოლიათის ბაღში და
იქ თამაშობდნენ.
ეს იყო დიდი, ლამაზი ბაღი, რბილი, მწვანე ბალახით დაფარული. აქა-იქ ბალახში ვარსკვლავივით
მშვენიერი ყვავილები მოჩანდა. და იდგა იქ თორმეტი ატმის ხე, რომელიც გაზაფხულზე
ვარდიდსფერ და სადაფისფერ ნაზ ყვავილებად იფეთქებდა ხოლმე, შემოდგომაზე კი უხვი
ნაყოფი ესხა. ხეებზე ისხდნენ ჩიტები და ისე ტკბილად გალობდნენ, რომ ბავშვები თამაშს
თავს ანებებდნენ, რათა მათთვის ესმინათ.
- რა ბედნიერები ვართ აქ, - გასძახოდნენ ისინი ერთმანეთს.
ერთ დღეს გოლიათი დაბრუნდა. იგი თავისი მეგობრის კორნუოლელი კაციჭამიას სანახავად
იყო წასული და იქ შვიდი წელი დაჰყო. რის თქმაც ეწადა, ყველაფერი თქვა ამ შვიდ წელიწადში
და რადგან სათქმელი შემოელია, გადაწყვიტა საკუთარ სასახლეს დაბრუნდებოდა. დაბრუნებულმა
დაინახა ბავშვები, რომლებიც მის ბაღში თამაშობდნენ.<
... კითხვის გაგრძელება »
- სატრფომ მითხრა, თქვენთან ვიცეკვებ, წითელ ვარდებს თუ მომიტანთო, - წამოიძახა
ახალგაზრდა სტუდენტმა, - მაგრამ ჩემს ბაღში ერთი წითელი ვარდიც კი არ მოიძებნება.
იქვე, ქვამუხაზე, ბუდეში ბულბული იჯდა. სტუდენტის სიტყვები რომ გაიგონა, ფოთლებში
გამოიხედა და განცვიფრდა.
- ჩემს ბაღში ერთი წითელი ვარდიც კი არ არის, - წამოიძახა სტუდენტმა და ლამაზი
თვალები ცრემლით აევსო, - აჰ, რა უბრალო რამეზე ჰკიდია ადამიანის ბედნიერება!
ყოველივე წამიკითხავს, რაც ბრძენთ დაუწერიათ; ფილოსოფიის ყველა საიდუმლოს
ჩავწვდომივარ და მაინც, ერთი წითელი ვარდისთვის მთელი სიცოცხლე უბედური უნდა ვიყო.
- ძლივს არა ვნახე ნამდვილი მიჯნური. - თქვა ბულბულმა, - ყოველ ღამე ასეთ მიჯნურს
ვუგალობდი, თუმცა მე თვითონ არასოდეს მენახა იგი: ყოველ ღამე ვუამბობდი
ვარსკვლავებს მის ამბავს და აი მხოლოდ ახლა ვხედავ მას. სუმბულის ყვავილივით მუქია
თმა მისი, ბაგე კი - მისი სუ
... კითხვის გაგრძელება »
ქალაქის ზემოთ, ერთ მაღალ სვეტზე ბედნიერი უფლისწულის ქანდაკება იდგა. იგი
დაფარული იყო ბაჯაღლო ოქროს თხელი ფირფიტებით, თვალების მაგიერ ორი ელვარე საფირონი
ჰქონდა ჩასმული და ხმლის ვადაში დიდი წითელი ლალი კიაფობდა.
ქანდაკება, მართლაც, ყველას მოსწონდა.
- აფქიოსავით ლამაზია, - შენიშნა ქალაქის საბჭოს ერთმა წევრმა, რომელსაც გულით
უნდოდა მასზე ეთქვათ, არტისტული გემოვნების პატრონიაო. - მხოლოდ ესაა, იმდენად
სასარგებლო არ არის, - უმალვე დაუმატა შეშინებულმა, ვინმემ არ დამწამოს
არაპრაქტიკული ყოფილაო.
- რატომ ბედნიერი უფლისწულივით არ იქცევი? - ეკითხებოდა გონიერი დედა თავის
ბიჭუნას, რიმელიც ცუდუბრალოდ ჭირვეულობდა და ტიროდა. - ბედნიერი უფლისწული ხომ
თავის დღეში არ ტირის.
- კიდევ კარგი, ამქვეყნად ერთი ვინმე მაინც არის ბედნიერი, - ჩაილაპარაკა
ცხოვრებაზე გულაყრილმა კაცმა, როცა ამ მშვენიერ ქანდაკებას შეხედა.
- ნამდვილი ანგელოზივით გამოიყურება, - თქვეს საქველმოქმედო სკოლის ბავშვებმა,
რომლებიც ამ დროს ღია წითელი მოსასხამებითა და თეთრი წინსაფრ
... კითხვის გაგრძელება »
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ქვრივი კაცი, რომელსაც უმშვენიერესი კეთილი ქალიშვილი
ჰყავდა. ერთხელ გადაწყვიტა მეორედ დაქორწინებულიყო. მაგრამ ცოლად ბოროტი, ეგოისტი
ქალი შეხვდა, რომელსაც ორი ქალიშვილი ჰყავდა. შვილები დედას გაჭრილი ვაშლებივით
ჰგავდნენ ხასიათით.
ქორწილის შემდეგ დედინაცვალმა მალევე გამოამჟღავნა ბოროტი ზნე. ის კარგად ხვდებოდა,
რომ ლამაზი, გულკეთილის გერის გვერდით მისი ღვიძლი შვილები კიდევ უფრო უხასიათო
და მახინჯები ჩანდნენ. ამიტომ გერი შეიძულა და აიძულებდა, სახლში ყველაზე ბინძური
საქმე ეკეთებინა.
საბრალო გოგონა საჭმელს ამზადებდა, რეცხავდა, დების ოთახებს ალაგებდა და კიბეებს
წმენდდა. თვითონ კი სხვენში ცხოვრობდა, ერთ ვიწრო და ბნელ საკანში. იგი ძალიან
განიცდიდა თავისი უენო მამამისის ბედს, რომელსაც ახალი ცოლი საშინელ დღეში აგდებდა.
გოგონას ყველა კონკიას ეძახდა. მაგრამ კონკია თავის ძონძებში ასჯერ უფრო
... კითხვის გაგრძელება »
იყო და არა იყო რა. იყო სამი გოჭი, სამი ძმა, სამივე ერთნაირი, ჩამრგვალებული,
ვარდისფერი, ერთნაირი მხიარული კუდებით.
სახელებიც კი მსგავსი ჰქონდათ: ნიფ-ნიფი, ნუფ-ნუფი და ნაფ-ნაფი.
მთელი ზაფხული მწვანე ბალახში გორაობდნენ, მზეს ეფიცხებოდნენ, მინდორში დარბოდნენ.
მაგრამ, აი, დადგა შემოდგომა.
მზე ისე აღარ აცხუნებდა, გაყვითლებული ტყის თავზე რუხი ღრუბლები დაცურავდა.
- დროა, ზამთარზე ვიფიქროთ, - უთხრა ერთხელ ძმებს დილას ადრიანად გამოღვიძებულმა
ნაფ-ნაფმა. – სიცივისაგან ვკანკალებ. შეიძლება გავცივდეთ. მოდით, სახლი ავაშენოთ
და ზამთარი ერთად, თბილ ჭერქვეშ გავატაროთ.
მაგრამ მის ძმებს შრომა არ სურდათ. მიწის თხრასა და ქვების ზიდვას ერჩივნათ, ბოლო
თბილი დღეები სეირნობასა და მინდორში ხტუნვაში გაეტარებინათ.
- მოესწრება! ზამთრამდე დიდი დროა. ჯერ გართობას კიდევ მოვასწრ
... კითხვის გაგრძელება »
იყო და არა იყო რა, ერთ ქვეყანაში ცხოვრობდა მდიდარი, წარჩინებული ვაჭარი. უცხო
და ძვირფასი საქონელი, თვალ-მარგალიტი, ოქრო და ვერცხლი უზღვავი და უთვალავი ებადა.
ვაჭარს სამი ქალიშვილი ჰყავდა, სამივე კალმით ნახატი, მაგრამ უმცროსი ყველას
სჯობდა. მამას ძლიერ უყვარდა თავისი უფროსი ქალები, მაგრამ უმცროსი ორივეს ერჩივნა,
რადგან მზეთუნახავიც იყო და მამის გულის გამხარებელიც. ერთხელ ვაჭარმა ცხრა მთას
იქით გამგზავრება დააპირა თავის საქმეებზე და თავის ტურფა ქალებს დაუბარა: „ჩემო
საყვარელო, ჩემო ტკბილო და ლამაზო შვილებო. ცხრა მთას იქით მივდივარ საქმეზე და არ
ვიცი, რამდენ ხანს დავყოფ გზაში. თუ ჩემს არყოფნაში პატიოსნად იცხოვრებთ, რიდითა და
კრძალვით იქნებით, ისეთ საჩუქრებს ჩამოგიტანთ, როგორსაც მოისურვებთ. სამი დღე
მომიცია ვადა, იფიქრეთ და მითხარით, ვის რა საჩუქარი გინდათ“. იფიქრეს ქალებმა სამი
დღე და სამი ღამე და ეახლნენ მერე მამას. მამამ ჰკითხა, ა
... კითხვის გაგრძელება »
ცხოვრობდნენ ქვეყნად მეფე და დედოფალი. შვილი არ ჰყავდათ და ძლიერ განიცდიდნენ.
სად არ დადიოდნენ მოსალოცად, რა სამკურნალო წყლებში არ განიბანებოდნენ, მაგრამ
ამაოდ.
და აი, როდესაც იმედი სრულიად გადაწურული ჰქონდათ, შეეძინათ ქალიშვილი.
ალბათ წარმოგიდგენიათ, რა დღეობას მოაწყობდნენ! მეფის პატარა ასულთან ყველა
ფერია მოიწვიეს, რომლებიც კი ქვეყანაში მოიძებნებოდა. საქმე იმაშია, რომ იმხანად
ფერიებს ერთი კარგი ჩვეულება ჰქონდათ - თავიანთ ნათლულებს სხვადასხვა ჯადოსნურ
ნიჭებს ანათლავდნენ. ვინაიდან ფერია შვიდი აღმოჩნდა, მეფის ასულს მათგან არანაკლებ
შვიდი სათნოება ან ღირსება უნდა მიეღო.
ფერიებსა და სხვა საპატიო სტუმრებს მეფის სასახლეში სადღესასწაულო სუფრა
გაუშალეს.
ფერიებს სადილი საუცხოო ჭურჭლით მიართვეს და წინ თითო ოქროს ლანგარიც დაუდეს.
ლანგრებზე საუკეთესოდ ნაკეთი ოქროს კოვზები, ჩანგლები და დანებ
... კითხვის გაგრძელება »
- სატრფომ მითხრა, თქვენთან ვიცეკვებ, წითელ ვარდებს თუ მომიტანთო, - წამოიძახა
ახალგაზრდა სტუდენტმა, - მაგრამ ჩემს ბაღში ერთი წითელი ვარდიც კი არ მოიძებნება.
ქორწილის შემდეგ დედინაცვალმა მალევე გამოამჟღავნა ბოროტი ზნე. ის კარგად ხვდებოდა,
რომ ლამაზი, გულკეთილის გერის გვერდით მისი ღვიძლი შვილები კიდევ უფრო უხასიათო
და მახინჯები ჩანდნენ. ამიტომ გერი შეიძულა და აიძულებდა, სახლში ყველაზე ბინძური
საქმე ეკეთებინა.
