იყო ერთი ცოლ-ქმარი. ჰყავდათ გოგონა და პატარა ბიჭუნა.

- შვილო, - უთხრა ერთხელ დედამ გოგონას, - ჩვენ სამუშაოდ წავალთ, შენ კი ძამიკოს მიხედე! ეზოდან არ გახვიდე, ჭკვიანად იყავი, ჩვენ ცხვირსახოცს გიყიდით.

დედ-მამა წავიდა, გოგონას დაავიწყდა დარიგება: ძმა ფანჯარასთან ბალახზე დასვა, თვითონ კი ქუჩაში გაიქცა, ითამაშა, ისეირნა.

გადმოიფრინეს გარეულმა გედებმა, აიტაცეს ბიჭუნა, ფრთებზე შეისვეს და გაფრინდნენ.

დაბრუნდა გოგონა, აქეთ-იქით იყურება - ძამიკო არ ჩანს! შეიცხადა, აქეთ ეცა, იქით ეცა, მაგრამ ვერსად იპოვა.

დაუწყო ძახილი, ცრემლები ღაპაღუპით სდიოდა, იცოდა, დედ-მამა შავ დღეს დააყრიდა, - ძმა არ ეხმიანებოდა.

მინდორში გაიქცა და ისღა დაინახა, როგორ მიეფარნენ უღრან ტყეს გარეული გედები.

გოგონა ახლაღა მიხვდა, რომ მისი ძამიკო სწორედ მათ გაიტაცეს: დიდი ხანია სმენოდა, რომ გარეული გედები ასე იტაცებდნენ ხოლმე პატარა ბავშვებს.

გოგონა დაედევნა. მირბის, მირბის, უცებ ხედავს - ღუმელი დგას.

- ღუმელო, ღუმელო, მითხარი, საით გაფრინდნენ გარეული გედები?

ღუმელმა უპასუხა:

- შეჭამე ჩემი ჭვავის ღვეზელი და გეტყვი.

- ჭვავის ღვეზელს რა მაჭმევს! სახლში ხორბლისასაც არ ვჭამ...

რადგან ასე უპასუხა, ღუმელმა არ უთხრა, საით გაფრინდნენ გარეული გედები. გოგონა გაიქცა. შეხვდა ვაშლის ხე.

- ვაშლის ხევ, ვაშლის ხევ, მითხარი, საით გაფრინდნენ გარეული გედები?

- შეჭამე ჩემი ტყის ვაშლი და გეტყვი.

- სახლში ბაღის ვაშლსაც არ ვჭამ...

მაშინ არც ვაშლის ხემ უთხრა, საით გაფრინდნენ გედები. გოგონა ისევ გაიქცა. მიადგა რძის მდინარეს.

- რძის მდინარევ, საით გაფრინდნენ გარეული გედები?

- დალიე ჩემი რძე და გეტყვი.

- სახლში ნაღებსაც არ ვსვამ...

დიდხანს ირბინა გოგონამ მინდვრებზე, ტყე-ტყე. დღე საღამოსაკენ გადაიხარა, რაღას იზამს, ისევ სახლში უნდა დაბრუნდეს. უცებ ხედავს - მამლის ფეხზე ერთსარკმლიანი ქოხი შესკუპულა და ტრიალებს.

ქოხში ბებერი ბაბა იაგა ძაფს ართავს. სკამზე კი დაინახა თავისი ძამიკო ზის და ვერხცლის ვაშლებით ერთობა.

გოგონა ქოხში შევიდა:

- გამარჯობა, ბებია!

- გამარჯობა, გოგონა! რისთვის მოსულხარ?

- ტყე-ღრეში, ჭაობებში ვიარე, კაბა დამისველდა, მოვედი, რომ გავთბე.

- დაჯექი და ძაფი დართე.

ბაბა იაგამ სართავი მისცა და წავიდა. გოგონა ართავს. უცებ სოროდან თაგვი გამოძვრა და ეუბნება:

- გოგონა, გოგონა, ფაფა მომეცი და ერთ საიდუმლოს გეტყვი.

გოგონამ მისცა ფაფა, თაგვმა უთხრა:

- ბაბა იაგა წყლის გასათბობად წავიდა. დაგბანს, გაგამშრალებს, ღუმელში შეგსვამს, შეგწვავს და შეგჭამს.

გოგონა ზის, შიშისგან ფერი არ ადევს, ტირის. თაგვი კი ეუბნება:

- ნუ დაელოდები, წაიყვანე შენი ძმა და გაიქეცი, ძაფს მე კი დავთავ შენს მაგივრად.

გოგონამ ძმას ხელი ჩაავლო და გაიქცა. დროდადრო ბაბა იაგა ფანჯარას უახლოვდება და კითხულობს:

- გოგონა, ართავ ძაფს?

თაგვი პასუხობს:

- ვართავ, ბებია...

ბაბა იაგამ წყალი გაათბო და გოგონას მოსაყვანად გასწია. ქოხში კი არავინაა. ბაბა იაგამ დაიყვირა:

- გარეულო გედებო! დაედევნეთ, გოგონამ ძმა გაიტაცა!..

და-ძმამ რძის მდინარესთან მიირბინეს. ხედავენ, რომ გარეული გედები მოსდევენ.

- მდინარევ, დედილო, დაგვმალე რა!

- ჩემი რძე დალიე და დაგმალავ.

გოგონამ დალია და მადლობა გადაუხადა. მდინარემ თავისი ნაპირების ქვეშ დამალა.

გარეულმა გედებმა ვერ დაინახეს - სულ ახლოს ჩაუფრინეს.

და-ძმა ისევ გაიქცა. გარეული გედები უკან მობრუნდნენ, ეს-ესაა დაინახავენ. რა ქნან? საქმე ცუდადაა! უცებ ვაშლის ხე დაინახეს .

- ვაშლის ხევ, დედილო, დაგვმალე რა!

- შეჭამე ჩემი ტყის ვაშლი და დაგმალავ.

გოგონამ სასწრაფოდ შეჭამა და მადლობა გადაუხადა. ვაშლის ხემ ისინი ტოტებქვეშ შეიფარა და ფოთლებით დაფარა...

გარეულმა გედებმა ვერ დაინახეს, ახლოს ჩაუფრინეს. გოგონა ისევ გაიქცა. მირბის, მირბის, სახლამდე უკვე ბევრი არ დარჩა. უცებ დაინახეს გარეულმა გედებმა, დაეშვნენ, ფრთა-ფრთას შემოჰკრეს, ეს-ესაა ძმას ხელიდან გამოსტაცებენ.

გოგონამ ღუმელთან მიირბინა:

- ღუმელო, დედილო, დამმალე გევედრები!

- შეჭამე ჩემი ჭვავის ღვეზელი და დაგმალავ.

გოგონამ სასწრაფოდ ჩაიდო პირში ღვეზელი და ძმასთან ერთად ღუმელში შეძვრა. გარეულმა გედებმა იფრინეს, იფრინეს, იყვირეს, იყვირეს და ბაბა იაგასთან ხელცარიელნი დაბრუნდნენ .

გოგონამ ღუმელს მადლობა გადაუხადა და ძმასთან ერთად შინ მიირბინა. ცოტა ხანში მშობლებიც დაბრუნდნენ.