იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ქვრივი კაცი, რომელსაც უმშვენიერესი კეთილი ქალიშვილი ჰყავდა. ერთხელ გადაწყვიტა მეორედ დაქორწინებულიყო. მაგრამ ცოლად ბოროტი, ეგოისტი ქალი შეხვდა, რომელსაც ორი ქალიშვილი ჰყავდა. შვილები დედას გაჭრილი ვაშლებივით ჰგავდნენ ხასიათით.

ქორწილის შემდეგ დედინაცვალმა მალევე გამოამჟღავნა ბოროტი ზნე. ის კარგად ხვდებოდა, რომ ლამაზი, გულკეთილის გერის გვერდით მისი ღვიძლი შვილები კიდევ უფრო უხასიათო და მახინჯები ჩანდნენ. ამიტომ გერი შეიძულა და აიძულებდა, სახლში ყველაზე ბინძური საქმე ეკეთებინა.

საბრალო გოგონა საჭმელს ამზადებდა, რეცხავდა, დების ოთახებს ალაგებდა და კიბეებს წმენდდა. თვითონ კი სხვენში ცხოვრობდა, ერთ ვიწრო და ბნელ საკანში. იგი ძალიან განიცდიდა თავისი უენო მამამისის ბედს, რომელსაც ახალი ცოლი საშინელ დღეში აგდებდა.

გოგონას ყველა კონკიას ეძახდა. მაგრამ კონკია თავის ძონძებში ასჯერ უფრო ლამაზი იყო, ვიდრე მისი დები ძვირფას, ოქრომკერდით ნაქარგ კაბებში.

ერთხელ უფლისწულმა მეჯლისი გამართა და ყველა თავის ქვეშევრდომს მოსაწვევები დაუგზავნა. ამ ამბავმა კონკიას დები აღტაცებაში მოიყვანა. მთელი დღეები საგანგებოდ ამ შემთხვევისათვის შეძენილ ახალ-ახალ კაბებს იზომებდნენ.

- მე წითელ ხავერდის კაბას ჩავიცვამ, - ამბობდა უფროსი, - ხელით ნაქარგი მაქმანები რომ აქვს.

- მე კი ამ ჰაეროვან სამეჯლისო კაბას, - ამბობდა მეორე და, - ყელზე ბრილიანტებს გავიკეთებ, თავზე კი ოქროსფერ ყვავილებიან ქუდს დავიხურავ.

ყველაზე მოდური ვარცხნილობისათვის დები საუკეთესო პარიკმახერებთან გაიქცნენ რჩევისათვის. კონკიას შესანიშნავი გემოვნება ჰქონდა, ამიტომ რჩევა მასაც ჰკითხეს.

- მე თქვენ ყველაზე მოდურ ვარცხნილობებს შეგირჩევთ, - უთხრა კონკიამ.

დებმა პატივი დადეს და დათანხმდნენ. სანამ კონკია ვარცხნილობებს უკეთებდა, დები დაეკითხნენ:

- კონკია, შენ გინდა მეჯლისზე წამოსვლა?

- ვშიშობ, რომ მეჯლისზე არ შემიშვებენ, - უპასუხა კონკიამ.

- მართალი ხარ. მეჯლისზე შენი წარმოდგენაც კი სიცილს გვრის!

ნებისმიერი სხვა გოგონა შურს იძიებდა ასეთი დაცინვისათვის და მათ ვარცხნილობებს თივის ზვინს დაამსგავსებდა, მაგრამ კონკიამ საუკეთესოდ დავარცხნა დები. ისინი კმაყოფილები დარჩნენ. სულ სარკის წინ ტრიალებდნენ, ჭამაც კი აღარ ახსოვდათ.

ბოლოს, როგორც იქნა, ბალზე წასასვლელად გაემზადნენ. კონკიამ ჭიშკრამდე მიაცილა. მარტო დარჩენილს კი ცრემლები გადმოუგორდა. ამ დროს კონკიას ნათლია ფერიაც მოვიდა, რომ ენახა, რატომ ტიროდა მისი ნათლული.

- როგორ მინდა მეჯლისზე! – სლუკუნებდა კონკია.

- გააკეთე ყველაფერი, რასაც გეტყვი და მერე ვნახოთ, - უთხრა ფერიამ, - ბაღიდან დიდი გოგრა მომიტანე.

კონკია ბაღში გაიქცა და ყველაზე დიდი გოგრა მოიტანა. ფერიამ გოგრა გამოღრუტნა, შემდეგ ჯადოსნური ჯოხით შეეხო და ერთ წამში საუცხოო ოქროს ეტლად აქცია.

შემდეგ სათაგურიდან ექვსი პატარა თაგუნია გამოუშვა, ჯადოსნური ჯოხი მათაც შეახო და ექვს რაშად აქცია.

ახლა მეეტლეღა აკლდა.

- ვირთხა გამოდგება? – ჰკითხა კონკიამ.

- რა თქმა უნდა, - უპასუხა ნათლიამ.

კონკიამ ვირთხის საჭერი მოიტანა. ფერიამ ყველაზე გრძელულვაშიანი ვირთხა ამოარჩია და თავმომწონე, ჩასუქებულ მეეტლედ აქცია.

შემდეგ კონკიას უთხრა:

- ბაღის ჭიშკართან ექვსი ხვლიკი ზის. მომიყვანე.

კონკიამ სასწრაფოდ აღასრულა ბრძანებული. ფერიამ ისინი ლაქიებად აქცია და ეტლს აქეთ-იქით ამოუყენა.

- ახლა კი შეგიძლია მეჯლისზე წახვიდე, - თქვა ფერიამ. – კმაყოფილი ხარ?

- რა თქმა უნდა, - უპასუხა ბედნიერებისაგან გაბრწყინებულმა კონკიამ. – მაგრამ შეიძლება, ასეთი დაკონკილი მივიდე?

ფერიამ ჯოხი დაიქნია და კონკიას ძონძები ძვირფას, ოქრო-ვერცხლით მოქარგულ სამოსად იქცა, ხის ქოშები კი – ბროლის ფეხსაცმელებად, რომლებიც ზუსტად სამეჯლისო ცეკვებისათვის იყო ზედგამოჭრილი. კონკია თვალისმომჭრელად ლამაზი იყო.

როდესაც გოგონა ეტლში ჩაჯდა, ფერიამ გააფრთხილა:

კარგ დროსტარებას გისურვებ, მაგრამ ერთი რამ გახსოვდეს: მეჯლისი ზუსტად შუაღამეზე უნდა დატოვო. თუ ამას არ იზამ, შენი ეტლი გოგრად იქცევა, ცხენები – თაგვებად, მსახურები – ხვლიკებად, შენი ძვირფასი კაბა კი – ჭუჭყიან ძონძებად.

კონკია ნათლიას შეჰპირდა, რომ ზუსტად შუაღამეზე დატოვებდა მეჯლისს და ეტლიც დაიძრა.

მსახურებმა პრინცს მოახსენეს, ვიღაც მდიდარი და ულამაზესი უცნობი მოვიდაო. უფლისწული სასწრაფოდ გაეშურა მის შესახვედრად და სასახლეში შეუძღვა.

დარბაზს გაოცებისა და აღფრთოვანების მსუბუქმა შრიალმა გადაუარა. ყველა მზეთუნახავს მიშტერებოდა. მოხუცმა მეფემ დედოფალს გადაუჩურჩულა, ასეთი საოცრება დიდი ხანია, არ მინახავსო. ქალები ყურადღებით ათვალიერებდნენ კონკიას ჩაცმულობას და ცდილობდნენ, არაფერი გამორჩენოდათ, რომ მეორე დღესვე ზუსტად ისეთივე შეეძინათ, თუ მოახერხებდნენ.

პრინცმა გოგონა საცეკვაოდ გაიწვია. ოჰ, რა სასიამოვნოდ ცეკვავდა გოგონა.

მოიტანეს ვახშამი, მაგრამ პრინცს ჭამა სულ გადაავიწყდა, იგი თვალს ვერ აშორებდა მშვენიერ უცნობს. კონკია დებს გვერდით მიუჯდა და პრინცის მორთმეული კალათიდან ეგზოტიკური ხილით გაუმასპინძლდა. ასეთი პატივისაგან დებს სიამოვნების ჟრუანტელმა დაუარა.

გახურებულ მეჯლისში კონკიას საათის რეკვა მოესმა, თორმეტს თხუთმეტი წუთი აკლდა. კონკია ყველას დაემშვიდობა და სასწრაფოდ წავიდა. სახლში დაბრუნებულმა, მხურვალე მადლობა გადაუხადა ფერიას და სთხოვა, მეორე დღეს ისევ მიეცა მეჯლისზე წასვლის ნება, რადგან პრინცმა ძალიან სთხოვა. ფერია დაპირდა, რომ დაეხმარებოდა.

მალე დები და დედინაცვალიც დაბრუნდნენ. კონკიას ვითომ ეძინა, მთქნარებით გაუღო კარი.

დები საშინლად აღგზნებულნი იყვნენ მეჯლისზე უცნობი მზეთუნახავის გამოჩენით.

- ის ყველაზე ლამაზია ამქვეყნად, - სულმოუთქმელად ყვებოდა უფროსი და, - ჩვენ ხილითაც კი გაგვიმასპინძლდა.

კონკიამ გაიღიმა და ჰკითხა:

- რა ერქვა?

- არავინ იცის. პრინცი ყველაფერს მისცემდა, ოღონდ მისი ვინაობა შეეტყო.

- როგორ მინდოდა მისი ნახვა. არ შეგიძლიათ, თქვენი ძველი კაბა მათხოვოთ, რომ მეც შევძლო მეჯლისზე წამოსვლა? – ჰკითხა კონკიამ.

- რაა? შენ ჩვენი კაბის ჩაცმა გინდა? არასდროს! – უყვირეს დებმა.

კონკია დარწმუნებული იყო, რომ ასეც მოხდებოდა. ანდა ნება რომ დაერთოთ, რა უნდა ექნა? მეორე დღეს დები ისევ გაემგზავრნენ მეჯლისზე. კონკიაც მალევე წავიდა, ამჯერად უფრო მდიდრულად ჩაცმული, ვიდრე წინა დღეს. პრინცი ერთ წუთს არ ტოვებდა. ის კონკიას ისე სიყვარულითა და თავაზიანად ექცეოდა, კონკიას ფერიის გაფრთხილება სულ გადაავიწყდა. უცებ მოესმა, როგორ ჩამოჰკრა საათმა თორმეტი. კონკია სასწრაფოდ წამოხტა, დარბაზი დატოვა და გასასვლელისკენ გაიქცა. პრინცი დაედევნა. უცებ კონკიას ფეხიდან ბროლის ფეხსაცმელი წასძვრა. პრინცმა ფეხსაცმელი აიღო და გულის ჯიბეში ჩაიდო. კონკიამ სასახლის ჭიშკრამდე ძლივს მიაღწია, რომ ლამაზი კაბა ჭუჭყიან ძონძებად შეიცვალა, ეტლი, მეეტლე და მსახურები – გოგრად, თაგვებად და ხვლიკებად. ჯადოსნობისგან მხოლოდ ბროლის ფეხსაცმელი დარჩა.

კონკიამ სახლში დებზე ცოტათი ადრე მიირბინა. მათ ამჯერადაც უამბეს, რომ უცნობი მზეთუნახავი კვლავ გამოჩნდა. რომ ის კიდევ უფრო ლამაზი იყო, ვიდრე წინა დღეს, მაგრამ ისე მოულოდნელად გაქრა, რომ ბროლის ფეხსაცმელი დაკარგა. პრინცმა იპოვა და გულის ჯიბეში შეინახა. ყველა დარწმუნებულია, რომ უფლისწული უგონოდაა შეყვარებული უცნობ მზეთუნახავზე.

და მართლაც, მეორე დღეს უფლისწულმა გამოაცხადა, რომ იქორწინებს იმ ქალიშვილზე, რომელსაც ბროლის ფეხსაცმელი მოერგება. ფეხსაცმელი ყველამ ჩაიზომა: პრინცესებმა, თავადის ასულებმა, მაგრამ უშედეგოდ. მსახურებმა ფეხსაცმელი კონკიას დებთანაც მიიტანეს. ისინი მთელი ძალით ცდილობდნენ ფეხსაცმლის ჩაცმას, მაგრამ ამაოდ.. მაშინ კონკიამ იკითხა:

- შეიძლება მეც გავისინჯო?

დები ახარხარდნენ. მაგრამ მეფის მსახურმა მიუგო:

ნაბრძანები მაქვს, ფეხსაცმელი სამეფოს ყველა ასულს გავასინჯო, გამონაკლისის გარეშე.

ფეხსაცმელი ზუსტად მოერგო კონკიას ფეხს, თითქოს მის ფეხზე ყოფილიყოს შეკერილი. მაშინ კონკიამ ჯიბიდან მეორე ბროლის ფეხსაცმელი ამოიღო. ირგვლივ ყველა გაშეშდა გაოცებისაგან.

უცებ ფერიაც გაჩნდა, კონკიას ჯადოსნური ჯოხი შეახო და ძვირფასად შემოსილ მზეთუნახავად აქცია.

აი, ახლა კი იცნეს დებმა კონკია. მის წინ მუხლებზე დაემხნენ და თავიანთი საქციელისათვის პატიებას ითხოვდნენ. კონკიამ აპატია და მეგობრობა შესთავაზა.

კონკია საპატიო ესკორტით სასახლეში წაიყვანეს, სადაც გულისფანცქალით ელოდებოდა ახალგაზრდა, ლამაზი პრინცი. რამოდენიმე დღეში მათ ჯვარი დაიწერეს და მდიდრული ქორწილი გადაიხადეს.

კონკია ისევე კეთილი იყო, როგორც ლამაზი. მან დები საცხოვრებლად სასახლეში წაიყვანა და მალე ცნობილ დიდებულებს მიათხოვა.