ქართული ზეპირსიტყვიერება ერთ-ერთი უძველესი და უმდიდრესი ხალხური
შემოქმედებაა. საუკუნეებს გაუძლეს და ჩვენს დრომდე მოაღწიეს
წინაქრისტიანულმა, წარმართობისდროინდელმა ქართულმა მითებმა: ამირანის,
კომპალას, პირქუშის, სამზევარისა და სხვათა სახით.
დიდი ხნის წინათ
იხსენიებენ ქართული წერილობითი წყაროები ზღაპარს, მას არაეთგზის ვხვდებით
აგრეთვე ძველ ქართუილ მწერლობაში. უნდა აღინიშნოს, რომ ამ ჟანრის
მნიშვნელობა ძირითადად დღესაც იგივეა რაც მას უძველეს წარსულში ჰქონია.
ჩვენს
წინაპრებს ზღაპარი ესმოდათ, როგორც ფანტაზიის მეშვეობით შექმნილი,
მოგონილი ამბავი და მას ყოველთვის სინამდვილის საპიპრისპირო მნიშვნელობით
ხმარობდნენ: ერთ ძველ ნაწერში ვკითხულობთ: ,,არა ვითარცა ტყუილსა და
ზღაპარსა, არამედ ჭეშმარიტსა ხილულსა ვიტყვ“. ე. ი. ის ამბავი რაც
ხილულია, თვალით დანახულია, ზღაპარი არ არის.
სულხან-საბა
ორბელიანის განმარტებითაც ზღაპარი ,, არს მოგონებულ ტყუილი ამბავად
შემჭევრებული და არა ქმნილი მყოფობით“, ე. ი. ზღაპარი მოგონილია და არა
ნამდვილად მომხდარი ამბავი.
