ყოველ ნაშუადღევს სკოლიდან დაბრუნებული ბავშვები შედიოდნენ გოლიათის ბაღში და იქ თამაშობდნენ.

ეს იყო დიდი, ლამაზი ბაღი, რბილი, მწვანე ბალახით დაფარული. აქა-იქ ბალახში ვარსკვლავივით მშვენიერი ყვავილები მოჩანდა. და იდგა იქ თორმეტი ატმის ხე, რომელიც გაზაფხულზე ვარდიდსფერ და სადაფისფერ ნაზ ყვავილებად იფეთქებდა ხოლმე, შემოდგომაზე კი უხვი ნაყოფი ესხა. ხეებზე ისხდნენ ჩიტები და ისე ტკბილად გალობდნენ, რომ ბავშვები თამაშს თავს ანებებდნენ, რათა მათთვის ესმინათ.

- რა ბედნიერები ვართ აქ, - გასძახოდნენ ისინი ერთმანეთს.

ერთ დღეს გოლიათი დაბრუნდა. იგი თავისი მეგობრის კორნუოლელი კაციჭამიას სანახავად იყო წასული და იქ შვიდი წელი დაჰყო. რის თქმაც ეწადა, ყველაფერი თქვა ამ შვიდ წელიწადში და რადგან სათქმელი შემოელია, გადაწყვიტა საკუთარ სასახლეს დაბრუნდებოდა. დაბრუნებულმა დაინახა ბავშვები, რომლებიც მის ბაღში თამაშობდნენ.

- აქ რას აკეთებთ?! – შესძახა მან გაბრაზებით და ბავშვები გაიქცნენ.

- ყველამ იცოდეს, რომ ეს ბაღი ჩემია და მხოლოდ ჩემი, - თქვა მან, - დაე, ისიც იცოდნენ, ჩემ გარდა აქ ვერავინ ითამაშებს.

მან ბაღს მაღალი გალავანი შემოავლო და გამოჰკიდა აბრა ასეთი წარწერით:

მიჯნის დამრღვევი

პასუხს აგებს.

ის ძალიან თავკერძა გოლიათი იყო.

საბრალო ბავშვებს ახლა სათამაშო ადგილი აღარა ჰქონდათ. ერთ ხანს გზაზე თამაში სცადეს, მაგრამ გზა ძალზე მტვრიანი იყო და ზედ ქვა-ღორღი ეყარა, და ბავშვებს არ მოსწონდათ იგი. პატარები გარს უვლიდნენ მაღალ გალავანს, როცა გაკვეთილები მთავრდებოდა, და ლაპარაკობდნენ მშვენიერ ბაღზე, რომელსაც მათგან გალავანი ჰყოფდა.

- რა ბედნიერები ვიყავით იქ! – ეუბნებოდნენ ერთმანეთს.

შემდეგ გაზაფხული მოვიდა და მთელ იმ მხარეს პატარა ყვავილები და ჩიტუნები მოეფინენ. მხოლოდ ბოროტი გოლიათის ბაღში ისევ ზამთარი იდგა. ჩიტებს არ უნდოდათ იქ გალობა, რადგან იქ არ იყვნენ ბავშვები, ხეებს არც კი გახსენებიათ იქ აყვავება. ერთხელ ტურფა ყვავილმა წარმოჰყო თავი ბალახიდან, მაგრამ როდესაც აბრა შენიშნა, ისე დაენანა ბავშვები, რომ ისევ მიწაში ჩასრიალდა და ძილს მიეცა. მხოლოდ თოვლი და ყინვა იყვნენ კმაყოფილი. „გაზაფხულს დავიწყებია ეს ბაღი, - გაიძახოდნენ ისინი, - მაშ ჩვენ შეგვიძლია აქ მთელი წელიწადი ვიბატონოთ“. თპვლმა თავისი თეთრი წამოსასხამი დაფარა ბალახი და ყინვამ კი ვერცხლისფრად მოხატა ხეები. შემდეგ მათ დაპატიჟეს შემოდგომის ქარი, და ისიც მოვიდა. იგი ქურქში იყო გახვეული და მთელი დღე ღრიალით დაქროდა ბაღში და გლეჯდა საკვამურებს. „რა საამური ადგილია, - ამბობდა იგი, - სეტყვაც უნდა მოვიპატიჟოთო“. ასე მოვიდა სეტყვაც. ყოველდღე სამ-სამ საათს გრიალი გაჰქონდა სასახლის სახურავზე, ვიდრე თითქმის სულ არ დალეწა კრამიტი, და შემდეგ მთელი თავისი სისწრაფით ბაღის გარშემო დაიწყო სირბილი. მას ნაცრისფერი სამოსი ეცვა და ყინულივით ცივი სუნთქვა ჰქონდა.

- არ მესმის, ასე რატომ იგვიანებს გაზაფხული, - ამბობდა ფანჯარასთან მჯდომი ბოროტი გოლიათი და თან თავის თეთრ ბაღს გაჰყურებდა. – იმედი მაქვს გამოიდარებს.

მაგრამ გაზაფხული არ მოსულა, არც ზაფხული. შემოდგომამ ქარვისფერი ხილით დაამშვენა ყველა ბაღი, მაგრამ გოლიათის ბაღისათვის არაფერი გაუმეტებია. „გოლიათი მეტუსმეტად ბოროტია“, - თქვა შემოდგომამ. ამგვარად გოლიათის ბაღში სულ ზამთარი იდგა, და შემოდგომის ქარსა და სეტყვას, ყინვასა და თოვლს ფერხული ჰქონდათ ჩაბმული ხეებს შორის.

ერთ დილას გოლიათი ლოგინში იწვა. არ ეძინა. უეცრად მშვენიერი მუსიკა მოესმა. ეს მუსიკა ისე ტკბილი ეჩვენა, იფიქრა, ალბათ, გზად მიმავალი მეფის მემუსიკენი თუ არიანო. ნამდვილად ეს მხოლოდ პატარა ბზეწვია იყო, რომელიც მისი ფანჯრის იქით გალობდა. მაგრამ გოლიათს ისე დიდხანს არ სმენია ჩიტის გალობა თავის ბაღში, რომ იგი დედამიწაზე უმშვენიერეს მუსიკად ჩასთვალა. სეტყვამ დაანება თავი სახურავზე ცეკვას, ჩრდილოეთის ქარმა შეწყვიტა ღრიალი და საუცხოო სურნელება შემოვიდა ღია ფანჯარაში. „როგორც იქნა, გაზაფხულდა“, - თქვა გოლიათმა, წამოხტა ლოგინიდან და გარეთ გაიხედა.

რა დაინახა?

განსაცვიფრებელი სურათი დაინახა. ბავშვებს კედელში პატარა გამონგრეული ადგილი ეპოვათ და ბაღში შემოპარულიყვნენ. ყოველ ხეზე, რომელსაც კი თვალი შეავლო გოლიათმა, თითო პატარა ბავშვი იჯდა. და ხეებს ისე უხაროდათ ბავშვები დაბრუნება, რომ მთლად ყვავილებით დაიფარნენ და ნაზად არხევდნენ ტოტებს. ჩიტები დაფრინავდნენ და აღტაცებით ჟღურტულებდნენ. ყვავილები მწვანე ბალახიდან იცქირებოდნენ და იცინოდნენ. მშვენიერი სანახაობა იყო. მხოლოდ ბაღის ერთ კუთხეში ჯერ კიდევ ზამთარი იდგა. ეს იყო ბაღის უმშვენიერესი კუთხე. იქ ერთი პატარა ბიჭი იდგა. ისეთი პატარა იყო, რომ ტოტებს ვერა სწვდებოდა, ამიტომ ხეს გარს უვლიდა და მწარედ ტიროდა. საბრალო ხე ისევ ყინვითა და თოვლით იყო დაფარული, ჩრდილოეთის ქარი ქროდა და ბობოქრობდა მის თავზე.

- ამოცოცდი, პატარა ბიჭო, - თქვა ხემ და რამდენადაც შეეძლო დაბლა დახარა თავისი ტოტები. მაგრამ ბიჭი მეტისმეტად პატარა იყო.

ამ სანახაობამ გოლიათს გული მოულბო. „რა ბოროტი ვყოფილვარ თურმე, - თქვა მან, - ახლა კი ვიცი, რატომ არ მესტუმრა აქ გაზაფხული. ამ საბრალო ბიჭს ხის კენწეროზე შევსვამ, შემდეგ გალავანს მოვშლი და ჩემი ბაღი ბავშვების სათამაშო მოედანი იქნება სამუდამოდ“. გოლიათს მართლაც სანანებლად გახდომოდა თავისი საქციელი.

ის ფეხაკრეფით ჩავიდა ქვემოთ, სულ ჩუმად გამოაღო წინა კარი და ბაღში გავიდა. მაგრამ როდესაც ბავშვებმა დაინახეს იგი, ისე შეეშინდათ, რომ ყველანი გაიქცნენ, და ბაღში ისევ დაზამთრდა. მხოლოდ პატარა ბიჭი არ გაქცეულა, რადგან ცრემლით ჰქონდა თვალები სავსე და მისკენ მომავალი გოლიათი ვერ დაინახა. გოლიათი ჩუმად მიეპარა მას, ნაზად აიყვანა ხელში და ხეზე შესვა. ხემ მაშინვე ყვავილებად იფეთქა, ჩიტები მოფრინდნენ და გალობა დაიწყეს; პატარა ბიჭმა ორივე მკლავი გაშალა, გოლიათს კისერზე მოეხვია და აკოცა. სხვა ბავშვებმა რომ დაინახეს, გოლიათი აღარ ჯავრობდა, უკანვე მოირბინეს, და მათთან ერთად მოვიდა გაზაფხულიც.

- ამიერიდან ეს თქვენი ბაღია, პატარებო, - თქვა გოლიათმა, აიღო დიდი ნაჯახი და გალავანი მოარღვია. შუადღისას ბაზრისკენ მიმავალმა ხალხმა დაინახა ბავშვებთან ერთად მოთამაშე გოლიათი ულამაზეს ბაღში, რომლის მსგავსიც მათ არასდროს ენახათ.

პატარები მთელი დღე თამაშობდნენ და საღამოთი გამოსამშვიდობებლად მივიდნენ გოლიათთან.

- სად არის თქვენი პატარა ამხანაგი? – იკითხა მან, - ის ბიჭუნა, მე რომ ხეზე შევსვი, - გოლიათს იგი ყველაზე მეტად უყვარდა, რადგან პატარა ბიჭმა აკოცა მას.

- არ ვიცით, - მიუგეს ბავშვებმა. – ის წავიდა.

- უთხარით, ხვალ უთუოდ მოვიდეს, - თქვა გოლიათმა, მაგრამ ბავშვებმა უპასუხეს, არ ვიცით, სად ცხოვრობს პატარა ბიჭი და წინათ არასოდეს გვინახავს იგიო. გოლიათი ძალზე დაღონდა.

ყოველ ნაშუადღევს, სკოლის შემდეგ ბავშვები მოდიოდნენ და ეთამაშებოდნენ გოლიათს, მაგრამ გოლიათის საყვარელი ბიჭი აღარ გამოჩენილა. გოლიათი მეტად კეთილად ეპყრობოდა ყველა ბავშვს, მაგრამ მაინც ძალზე ეწადა თავისი პირველი მეგობრის ნახვა და ხშირად ჩამოაგდებდა ხოლმე მასზე საუბარს.

- როგორ გამახარებდა მისი ნახვა, - ამბობდა იგი.

განვლო წლებმა. გოლიათი ძალზე მოხუცდა, დაუძლურდა კიდეც. თამაში აღარ შეეძლო, ვეებერთელა სავარძელში იჯდა, გასცქეროდა მოთამაშე ბავშვებს და თავისი ბაღის მშვენიერებით სტკბებოდა.

- ბევრი ლამაზი ყვავილი ხარობს ბაღში, - იტყოდა ხოლმე იგი, - მაგრამ ყველაზე ლამაზი ყვავილები ბავშვები არიან.

ერთ ზამთრის დილას, როცა გოლიათი ტანთ იცვამდა, ფანჯარაში გაიხედა. ახლა მას ზამთარი აღარ ეჯავრებოდა, რადგან იცოდა, რომ ზამთარი იგივე მძინარე გაზაფხული იყო და რომ ყვავილები ისვენებდნენ მხოლოდ.

უცებ გაოცებულმა თვალები მოიფშვნიტა და დაჟინებით დაიწყო ცქერა. მართლაც საოცარი სურათი იყო. ბაღის უშორეს კუთხეში მშვენიერი სურათი იყო. ბაღის უშორეს კუთხეში მშვენიერი თეთრი ყვავილებით დაფარული ხე იდგა, ოქროსფერი ტოტები ჰქონდა და ვერცხლისფერი ხილი ესხა, მის ძირში კი გოლიათის საყვარელი პატარა ბიჭი იდგა.

აღტაცებული გოლიათი კიბეზე დაეშვა და ბაღში გავიდა. აჩქარებით გადათელა ბალახი და ბავშვს მიუახლოვდა. როდესაც სულ ახლოს მივიდა ბავშვთან, ბრაზით სახე წამოუწითლდა: ბავშვს ხელისგულზე ორი ნალურსმევი ეტყობოდა, და პატარა ფეხებზეც ორი ნალურსმევი ჰქონდა.

- ვინ გაბედა შენი დალურსმვა? – შესძახა გოლიათმა, - მითხარი, რომ ჩემი დიდი ხმალი ავიღო და შევმუსრო იგი.

- არა! – უპასუხა ბავშვმა. – ეს მხოლოდ სიყვარულის ჭრილობაა.

- განა შენ ვინა ხარ? – შეეკეთხა გოლიათი და შიშით შეპყრობილმა მუხლი მოიყარა ბავშვის წინაშე.

ბავშვმა გაუღიმა და უთხრა:

- ერთხელ შენ ნება დამრთე შენს ბაღში მეთამაშა, დღეს კი შენ შემოხვალ ჩემს ბაღში, რომელსაც სამოთხე ჰქვია.

იმ ნაშუადღევს ბავშვებმა ჩვეულებისამებრ მოირბინეს და ხის ქვეშ ნახეს მკვდარი გოლიათი მთლად თეთრი ყვავილებით შესუდრული.